Zulüm Kalplerin karardığı, vicdanların sustuğu yerde başlar. Zulüm, sadece fiziksel baskı değil; bir hakkın gaspı, bir gözyaşının sebebi, bir mazlumun ahıdır. ve unutulmamalıdır ki, zulüm, sadece insana değil, doğrudan Allah’ın adalet düzenine karşı işlenmiş büyük bir suçtur.
Dinimiz İslâm, adaleti en temel esaslardan biri olarak kabul etmiş; zulmü ise en büyük günahlar arasında saymıştır. Kur’an-ı Kerim’de Yüce Rabbimiz şöyle buyurur: “Allah, insanlara hiçbir şekilde zulmetmez; ancak insanlar kendi kendilerine zulmederler.” (Yunus Suresi, 44)
Bu ayet, insana büyük bir sorumluluk yükler: Zulmetmemek ve zulme rıza göstermemek.
Zira zulüm, sadece yapanı değil; seyredeni, susanı ve rıza göstereni de kirletir. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bir hadis-i şeriflerinde şöyle buyurmuştur: “Zulümden sakınıp kaçınınız. Çünkü zulüm, kıyamet gününde zâlime zifiri karanlık olacaktır. Cimrilikten de sakınınız. Çünkü cimrilik sizden önceki ümmetleri helâk etmiş, onları birbirlerinin haksız yere kanlarını dökmeye, haramlarını helâl saymaya sevketmiştir.” (Müslim, Birr 56)
Bu karanlık öyle bir karanlıktır ki, kişinin yüzünü de akıbetini de perdelere sarar. O gün ne makam, ne para, ne nüfuz kişiyi kurtarabilir. Çünkü İlahi adalet terazisi zerreyi dahi gözden kaçırmaz.
Bugün bir insanın hakkını yemek, bir yetimin malına göz dikmek, bir öğrenciyi, bir işçiyi, bir garibanı ezmek, belki dünyada cezasız kalabilir. Lakin Mahkeme-i Kübrâ’da her şeyin hesabı sorulacaktır. Mazlumun ahı, arşı titreten bir duadır ve Allah katında reddedilmez.
İnsanlık tarihi boyunca zulüm, toplumları çürüten, bireyleri kıran ve vicdanları kanatan bir karanlık gibi hayatlarımızın üstüne çökmüştür. Oysa ki dinimizin en temel ilkelerinden biri adalettir. Adalet, her şeyi yerli yerine koymak, herkese hak ettiğini vermektir. Zulüm ise bunun tam tersidir; bir hakkın yerinden alınması, hak etmeyen birine verilmesidir. Kısaca, dengeyi bozmaktır.
Zalimden yana olmak; onunla aynı sofraya oturmak, onunla aynı davaya omuz vermek, aynı sessizliğe ortak olmak demektir. İmam-ı Azam Hazretleri şöyle der: "Zulüm karşısında susan, dilsiz şeytandır."
İşte bu nedenle, zulme karşı susmak değil; hakikati haykırmak imanın gereğidir.
Bugün, birey olarak kendimize şu soruyu sormalıyız: Zulmün neresindeyiz? Mazlumun yanında mıyız, yoksa zalimin sessiz ortağı mı? Bu soruya dürüstçe vereceğimiz cevap, bizim insanlığımızın aynası olacaktır. Zulmeden kim varsa, yaptığı zulmün hesabını mutlaka verecektir. Belki zaman alır, belki sabır ister ama ilahi adalet mutlaka tecelli eder.
Zulme rıza, zulmün kendisidir. O yüzden biz adaleti ayakta tutalım ki, zulüm ayakta duramasın.
Adalet, sadece mahkeme salonlarında değil, evlerimizde, işlerimizde, sokaklarımızda, kalbimizde yaşamalı. Çünkü adalet, bir toplumun omurgasıdır. O omurga kırıldığında ne devlet ayakta kalır ne de vicdan.
Ey Müslüman! Eğer ki adaletin tarafında değilsen, zulmün safındasındır. Eğer mazluma omuz vermiyorsan, zalimin gölgesindesin demektir. Ve unutma: Zulüm ile abad olanın, sonu berbat olur.
Rabbim bizleri zalimlerden ve zulme ortak olanlardan eylemesin. Adaleti ayakta tutanlardan, hak için mücadele edenlerden eylesin. Âmin.